Հեմոկոլիտները կամ արյունային փորլուծությունները կարող են լինել ինֆեկցիոն և ոչ ինֆեկցիոն բնույթի:

Արյունային փորլուծությությունների ինֆեկցիոն պատճառներն են՝

• շիգելա,
• սալմոնելա,
• կամպիլոբակտեր,
• կլոստրիդիա,
• էնտերոհեմոռագիկ աղիքային ցուպիկ,
• ամեոբա,
• հելմինթներ (հազվադեպ):

Հիմնական գանգատներն են՝

• հաճախակի փորլուծություն՝ արյան և լորձի առկայությամբ (երբեմն շատ քանակությամբ)
• բարձր ջերմություն (աղիքային ցուպիկով պայմանավորված փորլուծությունները կարող են ուղեկցվել ջերմության բացակայությամբ)
• որովայնի սպաստիկ ցավեր
• վատ ինքնազգացողություն
• ախորժակի անկում կամ բացակայություն
• երբեմն՝ սրտխառնոց և փսխումներ (որոշ հարուցիչների դեպքում հնարավոր է նաև էրիթրոցիտների քայքայում, երիկամների ախտահարում):

Ոչ ինֆեկցիոն պատճառներից կղանքում կարող է արյուն դիտվել հետևյալ դեպքերում՝

• սննդային ալերգիաներ,
• աղիների անանցանելիություն.
• ուղիղ աղու ճաք ( փորկապությունների դեպքում),

      Ինվագինացիայի դեպքում (աղին մտնում է աղու մեջ)

Ոչ ինֆեկցիոն արյունային փորլուծության դեպքում՝

• ինքնազգացողությունը տուժած չէ,
• կղանքը ձևավորված է կամ շիլայանման,
• երեխան չի ջերմում,
• ախորժակը բավարար է:

Արյունային փորլուծությունները սովորաբար պահանջում են զգոնություն և ուշադրություն։ Այս գանգատների դեպքում միշտ հարկավոր է դիմել բժշկի։ Եթե գանգատներում առկա են նաև ջերմության բարձրացում, փսխումներ, որովայնացավեր, ապա առավել հավանական է վարակային պատճառը, և իրականացվում են կղանքի հետազոտություններ (կղանքի բակ անալիզ, ՊՇՌ մեթոդով կղանքի հետազոտություն, արագ թեստերի իրականացում)՝ պատճառը հայտնաբերլու և արյան հետազոտություններ (արյան ընդհանուր քննություն, Ց ռեակտիվ սպիտակուց, կրեատինին, էլեկտրոլիտներ)՝ ընդհանուր վիճակը գնահատելու համար։ Հարակվոր է հիշել, որ արյունային փորլուծությունների պատճառների մի մասի դեպքում հարկավոր է հակաբիոտիկների նշանակում, մյուս մասի դեպքում խիստ հակացուցված է։ Հետևաբար այս դեպքերում կտրականապես չի կարելի զբաղվել ինքնաբուժմամբ։